sanma unuttuğumu
gözlerin elâyeşili kahve-ydi rengi
ilhâmsız-ı çökmüştü bunalım kalemime

bellekte sönük bir dün parıltısı
beyaz sayfada özümiçi naz karartısı
yüreğine aksın dedi aşkının çabası
ama...
beceremiyordu
tırnaklarım arası çürümüş kan pıhtısı

geceler,bileğime yapışık canımın iniltisi
söylem tesellisi;
dokunun yüreğine, bu ! yaşayan meczup bir şiir bağımlısı
ciğerimden sökülen tam üç ay sonrası
yetişi/verdi sırrı günüme felah tanrısı

hülya sevgilim...uzağım
bilki
seni ihmal ihtimalini
çizgisiz tahayyülemle,
yoksunluğunda yok ettim..

umsam

seni- beni

ne kadar az kişi okusa

o kadar iyi

çünkü

mavi göl saklamıştı damla damla düşlerimizi
tabirlerle yansıtmıştı herkese
bitmeyecek aşkımızın efsanesini..


şimdi
muhayyileni sil gözlerinle
ve dinle
gönlünün ahizesiyle
duyuyorsun değil mi
sesini

akdim di

kâlbimin tüm atışları senindi...


...
Sevdda dolu düzel eserdi okudum final çok güzeldi
Kalemini yüreğini selamlıyorum
Kalemin daim olsun, Saygılar selamlar

sevdim.... her kelimesini...