Sonbaharın telaşına yenik düşen kızıl yaprakların üzerine uzanıyorum
Ormanın şefkati sarıyor baştan aşa bütün vücudumu
İçim huzurlu, sen varsın aklımda
Gene sen
Serçeler ötüşüyor aşkla orkestrası gibi doğanın
Dalları öteki dallarla aldatıyorlar
Gökyüzünün pamuk tarlalarına göz sefası sürüyorum
Açıyorum kollarımı iki yana sen varsın gibi
Uçmak geçiyor içimden
Bulutlara atlayıp biletsiz alemi seyahat etmek geliyor
Feri firar mağrur gözlerim terliyor
Nemleniyor ve damlıyor traşsız yanaklarımdan kızılımsı kuru yaprağa
Özüm suyum akıtıyorum toprağa tane tane
İlkbahara tohum ekmeden toprak ıslıyorum
Sen varsın gibi yanımda konuşuyorum
Özledim ..
Seni sensizliğine şikayet ediyorum
Dili tutuluyor, ağzını açıp tek kelime edemiyor
Susuyoruz ikimizde
Leyla’sı için çöllere koşan mecnun gibi susuyoruz
Sensizlikten ölmek üzere olduğumdan bir haberken sen
Sensizliğin ve ben
Sensizliğin ve ben ..