..



yoksulluk;
ahşap kapı önünde
tebessümkâr zamanlara sarınıp
hınçsız bir kadercilik oynardı
çocukluğumla

üç kardeşlikti yer yatağı

her kuşluk vakti
baş ucumdan ağır ağır geçen tramvayı yakalayamazdım
akşam ezanı okunmadan çağırırdı babam
gün batımlı o kırmızı tramvay çiğnerdi müezzinin sesini
babam görmesin diye
baş önde
minik minik gülerdim içime
anlamazdı babam !
bende anlamazdım
’en masum ve sahici gülüşlerin sahibi çocuklardır’ sözüne

büyümüştüm kapımız kırılırcasına vurulduğunda,korkuyla
ağlamıştım,neden ağladığımı bilmeden babam götürülürken

fena fikirler bulunmuş ilçede derdest edilmiş delegeler
babam da devlet karşıtıymış öyle buyurmuş efendiler

depremi ilk hissedendi çocuk gülüşündeki melekler
bilinç altında doktorsuz uyudu pedagojik kederler

yarım asır uzun du
50 yılda kapandı ? defter

hayır hayır !
sayfalara zorla sığdırılmış zabıtlar
mapustaymış bir bir tutuklanmış sanıklar
cabasıymış işkencenin psikolojik olanı ve sürgünü
hatırlamıyormuş kimse ne dünü ne bu günü
tekerrüre isyanla uyandı çocukluğumun yanık gülüşü
çünkü;
babamı da 27 mayıs öldürmüştü

ağırlaştı adımlarım mazi düşüne dönerken
ahşap kapının önünde buldum çocukluğumu ağlarken
susturdum önce tuttum yüreğinden modern zamanın
kalabalık ve şehirliydi fikirler,lüks vapurlar hızlı trenler

ama..

kırmızı tramvayım yoktu aralarında...


..