(ısırdı yine hayat bileğimden
parmaklarım kan
...uzak dursam da rıhtımdan
gemiler karaya vuruyor
bu poyraz ne kuvvetli ne kötü hısım
saçlarımda/n asılıyor
ya ör yedi düvel hüznümü sakla beni koynunda
yahut kes saçlarımı anne
dayanamıyorum
Rapunzel değilim şimdi
o okul tiyatrolarında)



...




ve belki yeniden kalbindeki hatıraları yağdırır bir bulut
şeker pembesine bulanır
içine çekilmiş çocukların yüzü
dört yanı mağrur aynalar kurulur şehirlerin avlularına
barışır küskünlükle ayrılık
sonra bir nota asılır zamanın yakasına
kekeme korkular silkelenir gururdan
dillenir aşk
şerefinedir
eşitlenmiş dengelerin
apansız gramofonda dans eder o şarkı
taşlaşmamış kalplerin sesinden
ölümle yaşam aynı çizgide buluşur o vakit
ve bir ressam pergeline dolar renkleri
tuvalde beyaz yerkuşağı




biliyorum
gündüzlerim hayal katili
gecelerim kelebek potasıyla gökyüzünde koşan çocuk
koparmak için
kayıp bir yıldızın eşgalinden
babamın gülüşünü




sen konuşamadıklarımsın
aşkımdan vaz/geçeli çok oldu
Jan Dark gibi
kılıcı savurarak kendime
doğmamış kelimelerim kanıyor
ellerini yıkıyor kürtaj sonrası bir doktor
bastırmak var ya
baticon gibi dilimin üzerine
suskunluğu
fena dokunuyor
her günüm hastane
bütün çiçeklerde etil alkol kokusu
yüzün gülüyor diyor annem
bilmiyor
kızının bir mazoşist olduğunu
b a k
ruhuma giydirdiğin beyaz acılar büyütüyor beni
gün be gün deliliğe...


de_soulmate