Geceyi ördüm saçlarından ilmek ilmek
Ufkumda tan yeri güne ağarırken
Gözlerinin karası kadar karaydı sevmek
Gökyüzünü sararken azab-ı cehennem
Kolay değildi kalbimi ellerinde bırakıp gitmek

ben geceyi saçlarından ilmek ilmek ördüm
Her güneş doğarken yeniden semada
Sönerken bir bir kandiller
Ve yeni güne uyanırken çehreler
Ben gözlerinin karasında geceyle kördüğümdüm

Kalbimin sesini duyamayacak kadar sağırdın belki
Hüznümü göremeyecek kadar uzak...
Bedbahtlığımı sezen içlenirdi
Seni beklemek korkunçtu, yok oluştu
Ama bir bakışın unuttururdu bana beni...

Gitmek sadece bir hayaldi, sen hayaldin
Bense; hayallerin gerçek olduğunu hayal ederdim
Evet kolay değildi.
Hüzünperver kelimeleri bir santimlik satırlara sığdırmak.
Seni harflerin arasına sıkıştırmaya çalışmak...

Kalbime damlattığın okyanuslarda boğulurdum
Kurtaramazdı beni kimse, çırpınmazdım
Gözlerinin bana her değişinde biraz daha sen olurdum
Saçlarım kızarırdı dibine kadar
Kızıl bir akşamda güneş alçalırdı...

Ve gece bırakmazdı beni bana
Saçlarının renginde uykulara dalardım
Gündüzleri kendimde geceleri sendeydim
Başımdan aşkın sanarlardı derdim
Bilmezlerdi sözlerin kadar tatlıydı ölmelerim

büşra