26
Yorum
15
Beğeni
5,0
Puan
1741
Okunma

İluhtaki kayıp çocuklar...(iluh yakılan şehrin,unutturulmuş ismi)
Çocukluğumu bile bitirdim şu kısa ömrümde.
Düşlerimde ölüm kokusu,
Sonbahara iliklenmiş yolum,
Yüreğim dal uzatsa da bahara,
Dilim keskin aymaz.
Sesimde ölüm rengine inat aşklar,
Sezeryan sancısında kaybolmuş çocukluk.
Bir çığlıkla bekledim özgürlüğü.
Sevgi buysa sevdim hepsini.
Sen de seveceksin dediler.
Çürümüş kemiklere çocukça güleceksin dediler.
Kar yağsa da karın üstündeki kanı,
Görme dediler.
Alaza dönmüş,
Orman yangınındaki esmer tenlere,
Bakma dediler.
Kayıp çocukluğumuzdaki
Neolotik çağları aramaktı.
Fikir iğdiş edilip görme dediler.
Dicle’nin ağzındaki
En güzel ezgileri duyma dediler.
Adın bu soyun bu deyip de
İluh adını anma dediler.
Toprak belenmiş, çatlamış dudaklarımızı
Gösterme dediler.
Ben sevdim kayıp çocukları
Babasının adı belli olmasa da.
Sanki onlar rüzgar kokuyorlardı,
Ağıtlı amber tadında.
Gözlerindeki karanın,
Cennete açılan kapıları gördüm.
Ah çocuklar ah çocukluğum...
Göz yaşlarındaki damla için,
Dicle’yi şahlandırdım.
En çok çocukların ölümü ağlattı beni
Birde şiirlerdeki toplama ihanetler.
Sermin Çınar/İzmir
5.0
100% (20)