Akıbetimde ölüm var sevdiğim...
Hani insan hisseder ya,
Doldurur ya içine inleyen nameleri..
İşte öyle birşey...
Kara toprak yakmıyor içimi.
Korkum yok,
Yine gülüyor gözlerim...
Tebessüm savuruyorum aynalara...
Ama son bir defa göremedi ya bu gözler seni,
Kokunu çekemedim ya içime,
Ona yanarım...
Yüreğim, bir mezarlık şimdi...
Hiç bakılmayan,
Toprağı sulanmayan....
Bir çiçek ekenim bile yok biliyomusun ?
Bir fatiha okuyanım...
Bir gülümseyenim..
Yalnızlığın harfleri bile birbirine sarılır oldu beni gördükten sonra...
Onlar bile daha kalabalık benden..
Yoksun ya,
Sanki bütün İstanbulu bir çuvala doldurup gitmişsin uzaklara...
Kan revan içinde bulutlar...
Eski beyazlığını yitirmiş...
Gökyüzü solmuş hasretinden..
Denizler çekilmiş...
Kurumuş gitmiş..
Benim gözlerim gibi..
Yaşlandı yaşlandı ve tükendi gözyaşlarım..
Ölürsem kefenim olur musun?
Sımsıkı sarılırmısın soğuk bedenime ?
Dünyada yapamadığını yaparmısın uğurlanırken son yolculuğuma..?
Korkma! Çürür gidersin zamanla...
Eskiden yaptığın gibi...
Yüreğinin çürüdüğü gibi..
Bırakır gidersin...
Ama ölünce bir kere sarıl soğuk bedenime...
Öyle ihtiyacım varki güzel gözlerine...
Kirpiklerine kurban olduğum yarim benim...
Seni, yokluğunda da severim..
Ama ölmeden bir defa gel olur mu ?
Nolur, uzaktanda olsa bak gözlerime ...
Nolur be, lütfen..
Lütfen...
Allahın kitabın varsa yarim..
Allahın kitabın varsa!