Ne gemiler geçti içindeki limanı ey kaf
ben ki onları çoktan yakmıştım
seyir defterim su
Belki sufî

Önce sen geldin yüklerini indiren

Ben uzaktım
Çok uzak
Çok

Öylece baktım

Bilirdim ıslıktır sözcükleri çarçabuk ışık hızında geçen
geçilen her fenerin etrafında vardı mutlak bir beyazlık

Gel dedin bin rayihalı ıslıkla
Git demedin
Dedirttin
Karıştık

Gel ey mavi ıslık gel ve unut geldiğini

Geldim.

Bilirsin her beyazın biraz maviye çaldığını
Ve bilirsin martıların maviliklere ne kadar yakıştığını

Yani cancağızım
bizim mavi bildiklerimize
Bizim
Bizim kadar kırsal olanın

Evet maviydik
Bilmeden bir beyaza bir mavi karılmıştık

Bu açıklıktır ellerimizin yoğrulduğu
evet bunu biz yaptık

Hepimiz birlikte yaptık

Sen bildin işte. Bil ve gülümse
Ben geçerim hızla asla göremezsin Sen kazandın
-buna gülümsenemez-

Ellerimizi sürelim gökyüzüne üflensin gök’yüzümüz
Ak olsun

Yüzü’müzü aştık
Artık çık

Ümit burnundayız şimdilik
Bak, bu açıklıkta yaşamak ve kıyıya varmak şaka değildir artık

Biliyorum bilirsin
Bildiğim senin de bildiğindir
Yaniciğim, yeni değildir ve bunu aslında biz yapmadık

Şeklini almış çeliğe yeniden su vermek hüner değildir artık

Gel ey ömrümün beklenen canı

Sen ki kan diye başlarsın bir ilkbaharı anlatmaya
gönlümüz hâlâ yaralı ve hâlâ pek de bilmediğin garip bir hazandır

Benim derdim senin derdine paydır cananım paydır
Pay dediğim Van Erciş’te ufacık bir akardır
saatim gün geçer her günüm aydır

Aynı köke su vermişiz ziya’ndır
gövdemiz kuru’yalı
vakit her zamankinden dardır


Gel ey ömrümün ışıyan yanı darbe günlüğü değilse hükmümüz
Gel

Değil dersen birebir ikimizin aktığı
Mu’sondu

Bu son İstanbul masalı aşkına aşikârdı

Şimdi dökülme ardımdan sakın
sakın ha!

Dol’dun taş’tım ne fayda usul usul yağmalısın ki
toprağımız aşınmasın

Söylenmeyenlerine şimdilik su’s’istersen
senin vaktin daha vardır

O vakit her neyse neredeyse belki de bambaşka bir bahardır











Bir halk ezgisinden
T. uYar

ondördokuzikibindokuz*