Şiir gökte duran buluttur
Bir romanda yağmur kokusu
Gözleri ela
Parmaklarında mürekkep
Ben her zaman aşığım sana
Âşık olmasam yazamam







Bu hafta sonu mağaralarım var
Sen ben bir de gölgelerim
Apartman duvarlarının karşısında
Gökyüzü bayraklarla donatılmış
Yollar caddeler boyu
Ama söylemeden duramam
Yapışkanlık ve hapishanelerden nefret ediyorum







Bir yaşam için
Gölgeler ve mağaralar
Hayatımızın yolu
Bul ve çıkar
Çıkar kır dikenleri
Soğuk beyaz ay ışığında
Yalnızca baykuşlar ötüyor
Derimiz soyuyor kendini
Ben kan kırmızı uzunca
Senin gözlerin zemin
Her boşluk gibi
Gölgeler gibi
Öldük
Ölelim







Bir rüzgâr
Sıkıştırılmış bana karşı
Yükselen ve alçalan
Sadece saçlarımda hışırtılar gece yarısı
Sadece ay var
Gölgelere düşen
Bu yılan acımasız soğuk ve sümüksü
Sadece yangınlar var
Nehirlerin çıldırdığı zamanlar
Kıyıdan izliyorum
Sen derinsin
Yağmura veriyorum kendimi
Sen yağmurun derinindesin







Görebilmek
Bach kara kalemiyle çizik atarken
Zaman bağlayıcı bir keder olmasa ah
Ki akşamların yıldızları vardı
Nefes girdabı
Bana bir söz söyle
Nefes ver veya
Gölgeler olsun






Gölgeler
Dört mevsim Vivaldi çalsın kaşlarımda
Alev alsın İskoç çayırında saçlarım
Ve Rodrigo’nun konçertosu gibi yeşil çimenler
Ve Lili Marlen gibi sokak lambasıdır aşk
Bizi bağlayan








Gün alaca
Dağların arka yönüne doğru
Gölgelerde gözlerim
Morlukların bıraktığı akşamlar
Oyası dökük güneş tuvalde
Altında ışıyan eskiz geçmişim
Bir çukurda okyanus ağlar
Ne mümkün ağlamaması










Aysu