2
Yorum
1
Beğeni
5,0
Puan
1382
Okunma
Gün, güneşi ötelerken
Puslu karanlıklar doğurur gece.
Cılız bir ışık
Köhne evin
Duvarlarını yalar.
Bir adam
Başı ellerinin arasında
Hem savcı hem hakim kendine
Şahitsiz davaların
Yargısız infazları
Kırmış kalemini
Yüce divanında.
Avuç içlerinde
Silinmiş çizgileri umutlarının
Bir çağlayanın sesi
Yankılanıyor uzaklardan.
Serçeler kanat çırpıyor
İmbata tüylerini okşatarak.
Yorgun ayakları sürtünürken
Kaldırım taşlarına
Ateş böcekleri ışıkla dansa başlamıştı bile.
Ne kadar da benzeşiyoruz diye düşündü
Ben de senin pervanendim.
Biliyor musun her gece
En parlak yıldızlarda aradım seni.
Hoş tanıştığından bu yana
Kendi söylediklerini
Kendi duymaya alışıktı ya
Yine de varmış gibi
Elindeki beyaz gülü
Fırlattı gökyüzüne
Yolun açık olsun dost dedi.
Sen beyaz güle
Ben sana
Doyamadık birtürlü..
5.0
100% (1)
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Cevap Yaz