21
Yorum
16
Beğeni
0,0
Puan
1800
Okunma

Grinin tonları sarmış gökyüzünü
yerde ağır aksak yürüyenler çoğunlukta
ak yaşmaklı bir kadın el arabasıyla kendini götürüyor
kaynakçı çırağı binemediği bisikleti onarıyor
almanya’lı adamın karısı tüm düşlerini
kara yemenisiyle, arkasına atmış
üç çocuğuyla bir hayatı sürüklüyor
ellerinde ekmek,yumurta, zeytin
uçak gri göğü yırtıyor soğuk sesiyle
kim görüyor dallarda
patlayan çiçekleri
eğrilerden sonra başlar doğru çizilmeye
griden sonra gelir mavi
ellerimle ölçüyorum
gök, bir karış bile değil
yer, parmağımın yarısı
ben; insan
dev
doğa karşısında
gökyüzü gri, bulanık hava
kuşların ötüşü bile içime işliyor
görmeye çabalıyorum, kirli badanalı evleri
araçların sesi alıp götürmüyor
içinde bulunduğum durumu
ah! ozansı mavi özlemi!
güneş desteği!
sözcük anlamıyla griyim!
askeri bir araç yaklaşıyor evin önüne
insana yaklaşıyorum
hani kendi sesini konuşan kim?
bir hortlasa içimdeki sulu göz mavi
kaynasa şiirin dizelerinde
menevişli gözleri
önce başlasam kendimden
iliklerime değin çizsem kendimi
kaç kişi tutunur yeniden hayata
ertelenip durmaz hayat
bir soluk ağlamadan sonra
sıyrılır grilerden can gözlü yaşam mavisi!
8. 4. 1987 / Nazik Gülünay