o senenin sonuna kadar ben her gün,
her sabah onun durağında aldım soluğu,
her fırsatta okulunun çıkışında
minibüse bindim onunla
ne yan yana oturabildim

ne onun ücretini de ödeyebildim
karnesini aldığı gün.. ilk defa konuştu
“artık okul bitti” dedi,
sesini tek duyduğumdu
acımıştı halime belli

ertesi günlerde babasına bir köylüleri
bu delikanlı “senin kızı bekliyor” demiş
babası “-nasipse elden ne gelir” demiş
“Nurcihan ablalarını beklemeyecek mi”

adam eve dönüp bizimkini bir güzel benzetmiş
o da çıkmış o hiddetle durağa geldi
yüzü mosmor, gözleri şiş,
“okul bitti, daha neden geliyorsun ki”

yere baktım “bilmem”
sanki onu beklemiyormuş gibi
“sen neden geldin”
“bilmeemm” dedi






...

gülüştük..
yürüdük.. nereye gittiğimizi bilmeden
hiç ama hiç konuşmadık.. yürüdük
onu kucaklamak, teselli etmek isterken
birbirimize dokunmadan büyüdük
….


















.