üzülmek ne ki
ağlamak, ağlatmak, ağlaşmak
ve hatta sürülmek vatan topraklarından!
ben, beni kaybetmiştim sende
yeni buldum
izninle!



amansız mücadelelerden sonra
kendime dönmüşken içim
dayama burnuma çilekeş kokusunu hasretin!
tanıdık bu duygu
özgürlük vaadeden esarete yakalanmışlığıma
pranga izlerine ve acısına
ve yerde sürünürken gururum
duyduğum utanca
henüz uzak değilim.
unutmadım.



savurma kirpiklerini göğsümde pervasızca!
kalenin burcuna diktiğin bayrağı indirdiğini unutup
elleri cebinde bir rahatlıkla dolaşma sokağımda
engin bir anlayışla karşılayamaz seni
üstüme kapadığın kapılar
ki şahittiler hırsla çekilen bir elin
yarattığı boşluğa sığan dünyaya
gördüler
çaresizliğin hacmini
ve korktular
benim adıma.


gelme!
dalgasız denizler hayal ederken ben kıyıda
bir taş atıp suya
b u l a n d ı r m a.