Fotoğrafın bir yarısını kapatsam da,
Hep orada bir yerde yanımdasın biliyorum.

Geceler çağırsa da beni kendine
Yine seninle doğacağım yeni güne.

Ben gecelerin olsam da,
Biliyorum sen benimsin.

En karanlık kuytularda kaybolurken yüreğim,
Bir ışığın yeterdi kurtulmaya,
Kaderine razı köle gibi,
Bekledim gelmeni,
Yeniden dünyama doğmanı

Sadece şaşkındım,
Geceden kalma karanlığın içinden
Bir ışığın çıkmasına,
Yeniden doğmaya alışık değilim sadece.

Biliyorum gözlerimin feri söndü en son gittiğin gecede
Bir daha güneşin doğmasına inancımı yitirmişken

Gittiğinin gölgesi duruyor hala karşımda,
Gölge yer etti gözlerime.
Güneş doğsa nasıl inanırım varlığına?
Gölgen dururken.

Bir çift göz değmişken gözlerime
Şimdi hangi yıldız inandırabilir beni varlığına?
Ben gözlerinle yıldızsız kalmaya bile razıyken,
Bir avuç yıldıza gitti gözlerin.
Önce başın yükseldi gökyüzüne,
Gözlerin hala bendeyken,
Bu gidişi yok sayamayacak kadar asiydi yüreğim
Sabah doğacak güneşin varlığına inanmazken
Gözlerin yükseldi yıldızlara
Usulca ve sessizce,
Yanına kimseyi alamayacak kadar
Kimsesizce.
Kalbimi her yokladığında,
Eklem yerlerimden ağrıyorum.
Ve kelimeler
Eksiz dökülüyor gözlerimden.

Güneş bizi yaksa da,
Bazen inanmıyorum varlığına,
Yanarken inançlarımız da yandı galiba
Yansak da bazen,
Buzla kaplı şiirleri unutamıyoruz.
Yansak da bazen,
Yazdıklarımızın üstü açık, çırılçıplak.
Kelimeler ustasının elinden kaçmış gibi,
Cümle sanatı eksik,
Yansak da hep,
Bir yarımız yarım,
Bir yanımız yanmıyor, bir yanımız kül.

Kalbinin daracağında asılı kalıp, yandığım Şems,
Yandıklarım sessizdi
Yanıklarımı kimse duymadı
Ve fotoğraflar,
Sessizce konuştum
Sessizce yandık.

Otuz Temmuz İki Bin On İki 12 50
Nevin Akbulut