Bir adam kovuldu cennetten,
Uzaklaştıkça sağırlaşan, çığlıklarım duyulmaz.

Kapı tokmaklarını yokladım,
Şehrin sokaklarını araladım.
Işıklı, ışıksız tüm lambaların altında aradım seni.
Bir ışık yetecekti seni bulmama,
Tüm ışıklar sönmüştü.

En az benim kadar terk etmiş ışıklar bizi,
Karanlık ve soğuk tek hissettiğim.
Topraktan yatağımın çarşafı kirlenmiş,
Yalnızlıktan.

- Hani giderken bir şey götüremiyorduk?

Yarıma kadar gömülmüşken kelimeler mezarına,
Birbiriyle kavga eden cümleler dolu beynimde,
Yarı kaynar su dolu kazanın içinde
Üzerimde pişmiş sözcüklerin bozuk kokusu.
Kazanın dışı kadar kara içi.
Kelimeler simsiyah.
Kelimeler kıpkırmızı
Biraz ölüm, biraz yalnızlık!
Her yanımız kapalı odalar kadar karanlık

Dudağımda hala duran, sıcak kıvrımdan haberin yoksa,
Çığlıklarım duyulmuyorsa bu kuyudan,
Ciğerlerimden çıkan sesli kanı duymuyorsa kulakların
Pek de anlamı yoktur gömülmenin.

Yüzümü örtemiyorsa saçlarım,
Yüreğim ürperir,
Bakamam görmeyen gözlerle siyahlara.
Siyah siyahı göremez çünkü
Kül olmuşken gözlerim,
Kömür kadar siyahken kelimelerim,
Yokluğumuz bu kadar karanlıkken
Ve sen yanımda değilken.
Çok da gerekli değildir saklanmak
Anla,
Ölümün bile ardından
Anlamı yoktur artık örtünmenin.

Kelimelerin henüz sivrilip battığı,
Falçata misali acıttığı,
Bir jiletin kucağına yeni düşmüşken,
İnce, sivri bilek,
Bir ölümlük sevinç,
Bir nefeslik ömür
Çok da gerek yoktur yaşamaya,
Konuşmak artık anlamını yitirmiştir
Duymayan kulaklarda,
Anlamayan beyinlerde.

Bir sıkımlık can,
Bir ömürlük mücadele
Kavgaya dönüşüyorsa hayat
Bir patlamalık sevinç az gelir yaşamaya.
Bir adam kovuldu cennetten,
Bu adam, benim için kovulduğunu söylese de,
Arkasını dönüp giderkenki hali,
Geri dönüp bakmayışı,
İçimdeki bu çirkin ürperti
Ve korkularım tanımsız,
Tarafsız sevgim
Yetmiyor kanmaya, kanamaya.



Herhangi bir şey olmuş olmanın farkı yoktur,
Hiçbir şey olmamışla arasında fark olmadığı gibi.



Otuz Bir Temmuz İki Bin On İki 21 00
Nevin Akbulut