ELVEDA

devrilen kalyonların altında
ezildi zaferimin mağlub çığlığı
batmak nasıl duyguymuş
doğarken öğrenmiştim aslında

unutmuşum yaşamayı
unutmuştum yaşanılmayı

ben hiç çocuk olmadım ki baba
nereden bileyim hayatla oyun oynamayı
hayata diktiğim dokuz taşı yıkmasınlar diye
saklandıkça çanak çömlekle hesaplaşmayı

nereden bileyim
nereye gideyim

gündönümü gözlerinde hasretine söndüğüm
anne kokusu diye içime çektiğim
tülbentine sarılı taze nohut kokusu
yasaklamıştı ocakta kaynayan yemeğini
her gözüne baktığımda
neden göbek kordonumla koparttın ki anneliğini

hasrettim ana ocağına
hasret bıraktın kokuna

dibine kadar yalan bu dünya
sövdürtmeyin topuna
neredeymiş baba ocağı
nerede dünkü kanka
yalana eyvallahın varsa, şimdi söyle
yoksa dokuzuncu köyden onuncu köye

eyvallah demedim hiç sana dünya
eyvahh demem arkamda kalanlara

elveda
sarılamadığım, kokusuna doyamadığım ana
korkusuzca karşısında duramadığım baba
kanımı boş yere akıtan kanka
güzel günlerimi al, çocukluğumu al
geride ne bıraktınız ki yaşayan cesetten başka

ELVEDA
yalanlarınız size kalsın bundan sonra



Gülşen Mavi