Gözlerindeki şıvgın kıskandırır ummanı
Bulutlar utancından çöker sen ağlayınca
Damlayınca gönlüme, unutturur zamanı
Yaşın benden maziyi söker sen ağlayınca



’Olmaz’ denen vuslatı yağmuruyla olduran
Bir bahar muştusuyla kadehimi dolduran
Cömertliğin hasıyla, dalından gül aldıran
Mevsimler yaprağını döker sen ağlayınca



Kelimeler tükenir, bülbül dilim lâl olur 
Unutur gayrısını aşk ile hemhâl olur 
Yüzümdeki tebessüm an gelir hayâl olur 
Niyazım Hak katına çıkar sen ağlayınca



Şu mecâzî âleme aşkı öğreten bizdik
Mecnun’u Leyla’sına kavuşturacak izdik
Mevlâna düsturunda çözülemeyen gizdik
Sevdalılar boynunu büker sen ağlayınca



Yüreğim çorak kalır ıslanınca yanağım,
Gamzen dile gelince kilitlenir dudağım
Sükût ikrara gebe, çağırırken toprağım
Bir damlan sönen Şems’i yakar sen ağlayınca
Gözlerim yaşamaktan bıkar sen ağlayınca


Betül Yüksel
İstanbul / Temmuz