Gurbetteyim, uzun zamandır
Ailemden uzakta,
Yalnızlığımı hissettirmeyen
Ailem tadında, dostlarım var benim…

Ne zaman canım sıkılsa, ağlamaklı olsam
Hissedip, arayan, hatırımı soran,
Dualarından beni eksik etmeyen,
Asil ruhlu dostlarım var benim…

Ne zaman elim dara düşse
Başım sıkışsa,
Kendimi bir çıkmazın içinde bulsam
Hızır gibi yetişen, dostlarım var benim…

Hasta olup, yataklara düştüğümde
Çorbamı yapan, evimi toparlayan,
“Yandım anam” dediğimde
Yaralarımı sarmak için koşan, dostlarım var benim…

Ne mutluyum ki;
Dostlarım her daim yanımda oldular benim
Kötü günlerimde hep el uzattılar,
İyi günlerimde benimle birlikte güldüler…
Bazen koruyucu kalkan oldular,
Bazen sarılıp, ağladığım omuz oldular…
Bazen affetmeyi öğrettiler,
Bazen de affederek, beni yücelttiler…
Bazen kasırgadan sığındığım, en güvenilir liman oldular,
Bazen de, sözleriyle hayata karşı cesaretlendirdiler…

Tek bildiğim gerçek;
Onlar hep benimle birlikteydi,
Beni bir an bile yalnız bırakmayan,
Takip eden,
Vefalı Gölgeler’imdi…


Asi Armes


İyi ki varsınız. Sizleri çok seviyorum… Dostlarım, Vefalı Gölgelerim…