Yolu aşktan geçenin;
yüreğinin bir yanı ateş,
bir yanı buzdur…

Her hayal kırıklığında;
ateşten bir parça söner,
sonra buza döner…

Yüreği buz kesenin;
yüzünde, dilinde
sıcaklık arama sakın…

Çünkü; onlar içlerinde,
buzdan kaleler inşa ederler.
Ve bu kaleler de;
en çok kendilerini,
biraz da sebep olanı
mahkum ederler…

İşte böyle bir ruh haline sahipti, kadın…
İnsanlara mesafeli, güvensiz…
Günün birinde,
Karşısına bir adam çıktı.
“Seni seviyorum.
Ne olur bana bir şans var” dedi…
Kadın yorgundu.
Yüreğinde inşa ettiği,
buzdan kaleler yüzünden çok üşüyordu…

Kadın,
Adamın gözlerinin içine içine baktı.
“Çok üşüdüm” dedi…
Adam şaşırdı…
“Tamam, hava soğuk ama
sorduğum sorunun cevabı bu değil ki” diye
düşündü içinden…

Sonra kadına döndü.
“Haklısın, hava çok soğuk.
Üşümen normal” dedi …
Bu kez de;
Kadın şaşırdı.
Belli ki anlatmak istediği, yanlış anlaşılmıştı...
Kısa süren bir sessizliğin ardından;
kadın, ürkek bir sesle
“Kalbim üşüyor” dedi…

Adam,
Sarf ettiği gereksiz sözün
ezikliğini yaşadı bir an…
Sonra tuttu kadının ellerinden.
“Korkma, artık ben varım.
Kalbim kalbine amade” dedi.

Kadın,
Beklemediği bu söz karşısında
Biraz şaşkın, biraz mutlu…
“Ulan ben bu söze, şiir yazarım”
diyecek gibi oldu.
Sustu…

Adamla göz göze geldi.
İçi ısındı bir an…
Dileyelim de!

Kışını, yaza çevirecek
güneş doğsun bu kez,
kadının kalbinde…

#AsiArmes