İnsan küçülünce hayalleri büyürmü ??
Bi an etrafıma bakıyorum, ne kadar’da alçalmışım severken...
Tüm dünyanın yükü omuzlarımda misali, sırtımda sevdamdan kalma bir kambur’luk,
ayaklarım yalın’ayak...
Heybemdeki son sevgi kırıntılarınıda martılara atıyorum,
yüreğimde hafif ve inceden bir kırılganlık...
Sonra bir balık oluyorum,marmaranın serin derya’sında...
Haliç’in pis kokan sularından, boğaz’a dogru gidiyorum...
Etrafımda binlerce oltadan sıyrılıp, gögün en maviyle buluştugu yere dogru...
Yar’im kokuyor umman’lar artık bana...
Sonra,
sonra yeşilliklerle kaplı minik bir adaya ulaşıyorum...
Ateş oluyorum, har har yanan,kavrulan...
Kimse yaklaşamıyor,belli’ki yanmaktan korkuyorlar...
Ya ben ?
Ben ömrümce yanmadımmı ? Kim ateşime bir bardak suyla tenezzül buyurdu ?
Birden kuyruklu şeytan uçurtma oluveriyorum, eşsiz maviliklerde süzülen...
Gri kentlerin siyah gözlü küçük bir çocuğun ellerinde...
Gökyüzüne süzüle süzüle uçuyorum, sıkı sıkı iplerimden tutuyor...
Belki elimden kaçırırım diye...
Özgürdüm mavilerde... Tek tutanagım sımsıkı tutulan bir ip’e baglıydım...
Ve koparıyorum iplerimi, ardımdan masum ca bakan gözü yaşlı siyah gözlü çocuga rağmen...
Uçsuz bucaksız günbatımına dogru ...