Bu şiire çok konuşmak istiyorum... Uzun zamandır kendime sustuklarımın kat be kat acısını çıkarırcasına, yeni bir dil yaratırcasına konuşmak istiyorum.. Öte yandan havadan sudan olmayan bir şeyler yazmak düşüncesi ağır basıyor içimde... Bu muhteşem üçlünün söylediklerinin derinliğinde nerelere gittiğimi bir bilsen... Şair işte, dedim içimden ve yankısını sayfana düşmek istedim usulca... Dinlemeye pek imkanımın olmadığı, çoğunu düşlerimde yazdığım ya da kitaplardan okuyabildiğim masallar, ipinin ucunu çok evvelden kaçırdığım balonlar ve her zaman içimde ukde kalan bir ucu yanık mektuplar... Şimdi hangi bir eksiğime yoğunlaşmalıyım ki ben?.. Hangi birini seçsem diğerinin yitikliğini büyütmem, bilemiyorum... İnsanın bir nevi duygusal gelişimini de gördüm üstelik burada... Her çocuk bir masalı olsun ister, azıcık büyüyünce bir balonu ve nihayetinde kendini en özel hissettiği bir mektubu... Aşama aşama seyreder bu gelişim, birini eksik yaşayanın yitikliğini de hangi şiir doldurabilir, bilmiyorum...
Hayta çocukların bozduğu kapı zillerini görünce tatlı bir gülümseme sardı beni anılarıma göçen... Vay be dedim mekanlar farklı olsa da çocukluk aynıymış... Hayta bir çocuktum ben de kapı zillerini çalıp kaçma konusunda... Nerden bilebilirdim ki o vakit bir başkasının beklediği mektuba dair umudunu da çaldığımı... Hayıflandım...
Koray ağabey, hadi bir masal yaz şimdi, balonları hiç patlamayan, ipin ucunun elimizde olduğu, sandığımızın karşılıklı mektuplarla dolduğu bir masal yaz... Hiç olmazsa ona inanayım da bir umudum olsun güzel günlere dair...
Ah, bir de havadan sudan konuşmayacaktım güya!.. Bağışla içindeki çocuğu büyütemeyen biri olarak balon ve masal dedin mi aklım gidiyor...
...
Tebrik ve her dem artan sevgimle...

Barış Güvercini tarafından 7/16/2012 2:10:36 AM zamanında düzenlenmiştir.