Otursana

Yüzünden düşen bin kalıntı

İbren hep en hafifte

Çemberin daralan zamanlarında



Perşembenin ağrıyan tarafındayım

Anılar ne anıcıklar doğuruyor yağız

Bir düğme daha çözmek lazım bunalan coşkularımdan



Düşüncelerim bile kırışıyor apacı

Hiçliğe çıkan çıkmaz bir nehir

üstünden atlamak istediğim



Yalnızken bile gölgem devrik harflerin anlamsızlığında

biri "kim o" desin.

Kim o ?

Kim ?

Kim ?



Geldin mi avuntu.

avuntucuğum.

gel...




kim o / sen miydin

otursana

otursana

bu nakaratlar ağır gelir sana bilirim

cepheden yeni geldim affet beni.

ablukadaydım

çok savaştım çok

olmadı ama

olmadı avuntucuğum





otursana

yenildim

bu dağınıklığın sebebi de budur belki

dağınık sözcükler anlamlarından sızarken

düşte açılan bir oyuğa sinsice gizlenen sığıntı imgeler




Ne diyordum ?

Sancı okunduğu gibi yazılır.

Pek tabii kanatır telaffuzu



Ki sen,

teselli bile olamazsın uslanmaz kimsesizliğime

Kim o ? O Kim?

Sen miydin ?

Otursana...


Oktay Coşar