sarı günün etekleri değer yamaçlara
süpürülüp gider içimden onlarca manzara...
ılık ılık yüreğime vuran imbat...
sen ey adı artık sadece aşk olan
seslensem sesim ünüm çıkmaz hani
öyle bağırasım var fakat...
fakat sağır artık duygular
büyüdü ve olgunlaştı,
yeşil değil artık başaklar
birazdan un olacak ezile ezile sanki
...
bana yaz deme...bana Yaz deme
aşk düşüyor yadıma
tutuşuyor içimde yemyeşil ormanlar
bütün dedikodularını fıısldaşmalarını
duyuyorum sonra mesela kuşların
her sabah nasıl da uyutmuyorlar
"yalnız işte yapayalnız...yazık"diye
duymuyorum sanki ama hıh! umrumda değil.
yüzüme -sabahları çirkinlerin yüzüne vuran-güneş
perdeleri sımsıkı kapatıyorum gene gün olmuş
gözümü kapatıyorum yok hayır gene uyanma vakti
bitip tükenmez gün
eteğine taş doldurdu da ağırlaştı sanki
çıkarken merdivenlerden
boşuna demiyorum sana
bana yaz deme...bana Yaz deme!
İşte böyle çok yazıyorum
akşam oluveriyor.