0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1698
Okunma
gözlerim için ağlıyor kalbim
ve nasıl kırgınım kendime bir bilsen...
nasıl söküyorum canımı ruhumdan...
dalları meyvesine küsmüş,
gövdesi güneşsizlikten incecik kalmış
bir ağaçmış aslında ömrüm
ve arsızınmış yokluğunda kanıma susayan yalnızlık...
benim s/andığım her an,
sen,
b/akmaya korktuğum kalbin...
hiç varolmayan bir hikayenin
geceleyin penceremden yüreğime vuran ışığıymış,
güneş sanıp yapraklarımı açtığım...