bitmez gece yarıları sana seslenişlerim
sanma ki
üstüme biçilen etten toprakların
sarsıntıyı önleme çırpınışları bunlar
çok oldu yeşillikler kuruyalı
parça parça yanıp küle döndü ormanım
hançere direnip kılıç altında can verdi
geçen baharda gözünü açan ceylanım

en azından
çorak da olsa bir parça toprak kalsaydı
arada bir kazdıkça bir umut çıkardı
eskiden gömülen kökler… gömüler

belki de bir ırmak örerdi ellerim
yılan gibi kıvrılan yamacına
birkaç hoş kokulu ağaç rüzgar
estikçe yıldız döken dallarıma

böylelikle fazla telaşlanmazdı
kağıt gülüşlerin soğuğundan yüzüm
karanlığın korkusundan her gece nöbete
kalkmazdı gözümde büyüyen masum çocuklar
ve her sabah dua yerine dudaklarımda
kol gezmezdi kara benizli cümlelerim

bilmezdim önceden
alnımda sedefimsi ışıklar patlatırken güneş
donukluğu içinde buzullar yakarmış yüreği
kaldıkça sıcaklığı

hiç değilse çek şu her gece
başıma geçirdiğin sessizliği
dır dır edip canımı sıkıyor durmadan

Blackless