Hep hüzün yazdım, gözyaşı damladı satırlarımdan
Anlaşılmayan duyguların anlaşılmayan kahramanı oldum
Kalbimi kalem yapıp, adressiz mektuplar yazdım
Postacı kalbime geri getireceğini bile bile duygularımı

Kimi gün annemin sütü kanadı toprağa
Kimi gün yüzünü görmediğim babam damladı satırlara
Kimi gün ölen aşkımın çelengi boynumda
Yeşil gözler aktı satırlarıma

Kelimelerden evler yaptım satır satır dizerek
Çatısına gönlümü koydum kırk dökük
Yağmurlar sızdı duygusal sel halinde bezen
Yüreğim üşüdü yalnız kaldım
yinede kendimi anlatamadım
,,,,,,,,,,,,,,,,



Kurak bir çölün ortasında
Gülümseyen bir vaha kurulacak bir gün
Ben halkım
Hep ileriye, yükseklere çağlamaktır kaderim
Kimi gün Beyazıt meydanında sırtından vurulan Özgürüm
Kimi gün geleceğe asılan Deniz
Vietnamlı çocuğun gözlerinde ki Aslanım
Ben yüreğim
Korkun ondandır senin
Hiroşimalı bir çocuğun yüreğinde patladım
Arjantin’de doktor olup doğdum
Ben halkım
Çiçek olup Küba’da açarım
Çocuğumdur benim davam
Babalar ölmez
Bir yanım vurulsa, diğer yanım Çağlayan