tükeniyordum...
yavaş yavaş son adımlarımı atıyordum
her adımda geriye bakıyordum
çünkü önüme bakmanın anlamı yoktu artık
ve yalnızdım...


beni yalnız bırakan insanlar değil
hayallerimin olmamasıydı.
son bir amaç için yaşıyordum
ölüm bana yalnız geliyordu
bende ona yalnız gidiyordum
olması gerektiği gibi
sessiz ve derinden...

sessizliğimi hayata karşı
haykırarak tükettim ve
karşılaştığım her şeyi kaybettim
ve kaybettiklerimle
var olmaya çalıştım
varlığım yokluğumu rahatsız ediyordu
ve ben sonunda yok olarak
yeni bir hayat buluyordum...