Susmadı gönlümde öten şu bülbül...
Yanmama sebep hep bir kırmızı gül...
Geçmiş hayâl...geçmiş kap-kara bir tül...
Söndü ateş...uçtu duman...kaldı kül!

Şimdi teselli resimlere bakmak...
Hayâl etmeyi...yanmayı bırakmak...
Olmaz ki bir çare tekrardan yanmak...
Söndü ateş...uçtu duman...kaldı kül!

Hep böyle mi yanar ki? ..hep yananlar...
Ancak! .. beni, ben gibi yananlar anlar...
Ne yandım! ..ne yandıydım! ..bir zamanlar...
Söndü ateş...uçtu duman...kaldı kül!

O ayrı - ben ayrı...hem de ap-ayrı...
Yanmanın - anmanın yok ki bir hayrı...
Geçti aklım...gönlüm geçmedi gayrı...
Söndü ateş...uçtu duman...kaldı kül!

Geçmiş kül - kül şu yaşlı yüreğimde...
Anı’lar duman duman belleğimde...
O! halâ yaşar durur...şu beynimde!
Söndü ateş...uçtu duman...kaldı kül!


24.12.2004/10.10