Önce insan vardı

Tutunamayan ağacın tohumu
Kelimelerini söylemek için damladı
Annesine

Birlikte büyüdüler içinde
Bu yolculukta

Keşfedilmemişti daha yalnızlık
Ve açlık

Gül
Kurusunu
Bırakmamıştı daha yüze
Renkli bir kitaptı yaşam


Kaderi siyah ciltli
Fidandı

Kitaptan damlayan
Sayfalar açıldı
Yeryüzüne

Elbisesi deri
Soğuk ölümü giydirdi
Doğumla üzerine

Dip notuydu
Hayatın
Patik
Sevgiyle dikilmiş ilk yumak
İlk renkle tanış
Pembeydi
Güzergâhın ilk durağı

Zaman damlası ayakta başlamıştı
İlkin
Devamı siyah raylar
Vagonlar yolcu beklemekte
Her gelenin elinde bir ateş
Küllendikçe yangın yüklemekte



Dokuma tezgâhında ki
Fırındılar

Buzdağlarını ördüler

Kalıp dışı
Bir aşk hikâyesi yaktılar

Kalpleri
Duvardaki yazılarında atardı

İsmet paşalıydılar
Komşularımdılar

Baharları erik kokardı ulaşamayacağım

Evlerinde gizli gizli kitap okurlardı
Yasaklı

Ruhları vardı topraklarının
Gün doğmadan aydınlanırdı karıncalara
Emeği biriktirirlerdi aydınlığa
Mektupları tutunamayanlara söylev
Kiraz

Kırmızı hayalleri vardı
Bir mevsim olgunlaşmasını beklerlerdi meyvelerinin

Akşam döner mi diye bekledikleri oğulları vardı
Ölmeden gelmek ödüldü
O zamanlar

Eski kahramanların hikâyesini anlatırlardı akşamları
Tek siyah beyaz televizyona sahiptiler

Komşularımdılar
Yoldaşımdılar

Beklerim erik kokuları koksun diye yüreğime