Sönmemiş bir ateşin külleri gibiyiz,
Yanmaya çeyrek kala su tarafından son verilen ateş gibiyiz,
Yanardağın yanmadan bıraktığı lav,
Bir cinayetten önceki son masumiyet,
Cinayetten sonraki ilk suç
Yanmayı hak edecek kadar günahkâr,
Küller kadar suçluyuz.


Eteğimin altından istemsizce görünen diz kapaklarım kadar,
Ayrıyız seninle birbirimizden,
Ama aynıyız, aynı dünyanın içinde.
Düştüğümde kanayan dizlerimde,
Damlayan son kanım gibi içimde.
İçimden seviyorum seni,
İçimden kanıyorum.

Dudağımdaki kırık dizelerim,
Adın savrulur kırılan sesimden.
Sesim kırılır, gözlerim kırılmadan önce.
Nefesim kırılır, son kez sen içimden damlamadan önce…
İşte bu son imgemi de çalarken Azrail,
Yazamıyorum artık, susuyorum
Bu yüzden ağlayamıyorum.

Ağlamıyorum, son damlamı da harcamamak adına,
Ağlamıyorum artık, ağlayacak bir şey yok sadece.
Son damlamı yere bırakıyorum, canımdan kalan son kabiliyetimle,
Atmosferim daralıyor ve ben sana gitmediğimi yazıyorum.
Biliyorum inanmıyorsun.
Ne kadar sürer bu gitmek bilmiyorum, ölene kadar buradayım,
Biliyorum; ölünce gitmiş olmaz insan, gidince de ölmüş olmaz.

Ölünce kaç zaman sonra rüzgârlara karışır yürek?
Yüreğim fırlarken kaç zaman sonra düş/ersin içinden?
Kuruyan, soğuk dudaklarımda kaç dakika kalabilir adın?
Öldükten sonra çenemi bağlamaları kaç saniye sürer?
Bilmiyorum ama bildiğim bir şey varsa,
Son kez adını sayıkladığım dudaklarım
Hep isminin şeklini alacak. İsmin kalacak dudaklarıma sonsuza dek.

Ne kadar şeffafım artık, ne kadar kırılgan
Ve ne kadar zayıf.
Şarkılarda böyle sağır olurmuş, şiirler dilsiz,
Ölmek bu değil aslında, ölmek sensiz olmak,
Sensiz ölmek en yetim ölüm,

En kimsesiz.
En Sessiz,
En Yalnız
En Sensiz

Görüyorsun ya, iki kelimemden birisi sensin,
Ne olduğu belirsiz kelimeler bırakıyorum sana,
Benden sonra bak, büyüt diye.
Kendi yaşlarımda boğuluyorum,
Kendi yasımı tutuyorum en siyahlarla,
Sen bembeyaz kal diye…
…..Ölme diye!

Yirmi Bir Haziran İki Bin On İki 22:00
Nevin Akbulut