1
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
2422
Okunma
Ay doğarken karanlığa,
Gözlerinin mavisi yeşile dönerdi.
O masum çocuksu bakışın içimi yakarken,
Karşında bedenim bir buz misali erirdi.
Sana birşeyler demek gelirdi içimden,
Ama her defasında kelimeler boğazıma düğümlenirdi.
Seninle saatlerce gezip soğuktan üşürken,
Kendimi unuturdum ölsem bile sana değerdi.
Karanlığımın aydınlığı olan sevgilim,
En ümitsiz anımda elimden tutup bana güç verdin.
Yüce Rabbim seni bana bağışlarken,
Ümitsiz yarınlarıma umut, ruhuma yeniden hayat verdi.
Aklımdan hiç çıkmayan seninle uyandığım ilk sabahım,
İlk kahvaltım ve seninle yaşadığım ilklerimdi.
İyiki beni buldun benim oldun hayat arkadaşım,
Seninle geçen her anım yaşamaya değerdi.
Yazdığım bu şiirimi hayat arkadaşıma eşime armağan ediyorum sevgiler...
Şiirin sahibi
Cevap Yaz