Nüfusta 25 görüntüde 18 ruhum 40 yaşında küçük bir kadınım ben
Gökyüzü benim için mavi değildir, bulutlarda beyaz
Rengi solmuştur bütün evrenin, güneş doğmaz benim ülkemde
Masallar hep kötü sonla biter benim için, rüyalar hep kabusa dönüşür
Sesim çıkmaz konuşamam bazen
Ağlarım ama kimseye duyurmam sesimi ,yıldızları göremem ben, ay ışığı uğramaz semtime
Gözlerim ışıldamaz gülerken benim
Hayatın sorgusu suali hep banadır, resimlerim yoktur benim bulunmam hiçbiryerde
Dört duvarım vardır benim korkularla endişelerle çevrili
Çıkamam dışarı bırakmazlar
Sıkarlar boğazımdan sökerler yüreğimi
Uçurumdan bıraksam kendimi kimse atlama demez bana tutmazlar beni
Rüzgar olsam esemem yağmur olsam yağamam
Önceki yüzyıllardan kalmayım ben, adım yok sanım yok
Yüzlerce şiir şarkı yazıldı adıma ama kimse görmedi beni. yoktum ben hiçlikteydim
Bir başıma dolaştım dünyayı bulamadım o bahsedilen saklı hayaller ülkesini
Belkide yoktu aslında, varlıkta yokluk çektirdiler bana
Elimden tutmazlar benim arkamda duran yoktur
Yalanlar dolanlar karanlıklarda yaşarım ben, doğrularımla
Sevdiğim hep başkaydı sevenim hep başka
Tutturamam ben ikisini bir arada
Mutluluk nedir bilmem ben, huzuruda tatmadım hiç
Gururumu okşamadılar benim yanındayız demediler
Ruhum yoktur benim.Hani bileğimi kesseler kan akmaz benden
Zaman mekan yoktur bende
Kainatın en muhteşem olayıdır benim mutluluğum
Ben küçücük bir kadınım, yaşarım sadece mısralarda