Yaptığım tek şey sadece seni sevmekti.
İncitmeden tenine dokunuşum,
Acıtmadan saçlarını okşayışım..
Sen güldüğünde içim aydınlanırdı,
Ellerimi tuttuğunda kalbim öyle bir çarpardı ki..
Tenime değilde sanki kalbime dokunurdun.
Yüzümden eskitilmiş tebessümler düşerdi,
Yeni bir dünyanın kapıları açılırdı gözlerime.
Ayaklarım sana gelmenin heyecanıyla güç bulurdu,
Çiğnerdi babadan kalma gururumu; aşk.
Göz bebeklerim sulardı ellerimi,
Attığım her adıma tutnurdu yaşlar.
Yürüdükçe sana doğru, kokun gelirdi burnuma,
Ezberimde unuttuğum o karamel kokun..

Yaptığım tek şey sadece seni düşünmekti.
Kendimden bir eksilerek, sana bin çoğalmaktı,
Kendime yoklaşıp, sana varlaşmaktı seni düşünmek..
Yalnız kalma diye çekmedim ellerimi üzerinden,
Gözlerimi, bedenimi ve ruhumu sakladım senden.
Gittiğin her yere geldi kalbim peşinden,
Geldiğimi bile hissettirmedim.
Sadece korkağı olmuştum aşkın.
Ne zaman rastlasam sana, geçsen yakınımdan,
Gözlerimi başka taraflara kaydırır, boynumu bükerim.
Keşke burnumuda tıkayabilsem derim ama nafile,
Koku resöpterlerim kokunu mühürlemiş burnuma.
Geceleri kafamı yastığa koyduğumda, aklıma ilk gelen sen oluyorsun,
Yine sana dalıyor gözlerim.
Bekleyişler yaralıyor her defasında taze hayallerimi,
Nihavent bir çığlık oluyor kalp atışlarım, gözlerini anımsadığımda..
Bir insan anımsar mı her gece aynı gözleri?
Düşünür mü içine dert olan yar’ayı?
Ne yapsamda unutturamadım seni kendime,
Unutamadı, unutma özürlü hafızam seni.
Düşünmeden geçemedim hiçbir zaman uykumda,
Aklımda sen yokken uyku tutmuyordu beni.
Ezberimde kaybolduğum uykularımın katil prenesesi..

Yağtığım tek şey sadece senden kaçmaktı.
Senden kaçıp, kendime sığınırdım her defasında.
Kaçtıkça kendime, yok oluyordum benliğinde, yok ediyordum kendimi.
Unutuyordum yavaş yavaş, ezberledim her şeyi,
Baktığım her yerde göremiyorum artık seni.
Sesin düşmüyor sesime, ellerin uzanmıyor koridorlardan,
Salına salına sallanıyor saçların, nefesimin rüzgarında.
Geride bir çift ıslak göz, bir çift çıplak el,
İki yalnız beden ve kenara atılan bir gelecek...

Yapabileceğim tek şey şimdi;
Kendimi unuttuğum yerden aramaya başlamak,
Bulduğum yerde seni ve sana ait bütün her şeyi unutmak.
Unutulmaların arasında kaybettiğim kimliğimi tanımlamak...
Sen söyle sevdiğim, kimim şimdi ben.
Sevipte terk edilen bir günahkar mı?
El’lere hala inanan bir sevapkar mı?
Yoksa bu değmeyen satırları yazan,
Dudakları büzük, elleri parçalanmış, gözleri yaşlı, kalbi kırık
Senden yoksun bir sanatkar mı?
Söyle sevgilim bu kez dürüst ol ve söyle,
Sahi kimim ben...

Kimim Ben / Alican Yıldırım
10.05.2011