bir balığı parçalayıp yutamazken



onlarca martının çığlığı



bu çıkmaz sokak nasıl böyle telaşsız



balkonlarda kadınlar kalın kalın



parmaklarında ince tükenmez sigaraları



tohumlarını dökerken akşamsefaları



makriköy’de ya da samatya’da



kim ne yapsın böyle bir akşamı



tinerciler gibi sürekli



votkacılar gibi güpegündüz



rakıcılar gibi ikindiden sonra



hazırlananları kendinden saymayan akşamı



kadıköy’de salacak’ta beykoz’da



istinye’de eski büyük tersanenin havuzunda



böyle yoksul böyle kimsesiz bir akşamı



kim ne yapsın



mesela doğma büyüme hüzünlüdür bir adam



oturur her gün kelimeleri düzenler



bir halkın olmayan kelimeleri



bir halkı olmayan kelimeleri



bir güzel insan içine çıkarır



o adama sorulsa -ki sorulur



iyiyim iyiyim diyemeyebilir



oysa evet demeyi iyi bilir



belki de yıllarca beklemiştir



büyütsün diye hayat kendisi için bir kadını



büyütmüştür



cömert davranıp şiir de katmıştır büyümesine



ama şimdi bu adam bu akşamı ne yapsın



gözleri göklerden mümkün kadına



evet deyip bir uzun uzun sevsin mi



sevsin evet sevsin de



mavisinden laciverdinden geçtik



morunu bile esirgeyen bu akşamı ne yapsın



götürüp yaksın mı büyük suların kıyısında



yaksın evet yaksın da



küllerini



ne yapsın