Çok yavaşlattınız
etin üzerinden geçiyor zaman

eksik papuçlu kaldırımların arasında çürüttük her kuyuyu
ve bir yanımız tütün oldu dudaklarında
eridik...

duvar duvar üzerine
hep amortiler yakaladık
şans tutmadı bizi
tutunamadık

dalınca nevruz karanlık
ateşler yaktık mektepler önüne
kayık kayık böldük suyu
terini yırtmadan...

tarçın kokuları arasında vururdu güneş saçlarıma
düşerdi her çocuk gözümden

kirpiklerimi parçalayana dek bakardım
kirpiklerim kanayana kadar kanatırdım annemi

sonra hiç birşey olmamış gibi suspus olur kent
usul usul eve yollardı bizi

nefesini tutmayı bilmeyen şiirler
süsledi okul tahtalarını

ayırt etmek zor değildi beni
ayna da titrer görüntüm
kendine bakmayı unutup, utanıp...

hiç tanımadım şu dakikanın kundakçısını
susup
pasaklı ayaklarımı leğende yuvarlamayı tercih ettim

oysa,

şimdi sen olsan
buradan çamur yerine gümüş akar mıydı anne ?






13/10/07