Benim

Bahçemde yetişmiş bir fidan iken
Baltayla kestiler dalımı benim
Ancak beni anlar bu derdi çeken
Herkes anlayamaz halimi benim

Ektiğimi biçmek nasip olmadı
Kanatlanıp uçmak nasip olmadı
Filizlenip açmak nasip olmadı
Koparıp aldılar gülümü benim

Yıllardır yavrumun yanında yoktum
Ağladım sızladım boynumu büktüm
Epeyce dayandım sonunda çöktüm
Kırk yerden kırdılar belimi benim

Eloğlu konuşur ileri geri
Bilmez ateş yakar düştüğü yeri
Şefik şair idi oldu serseri
Felek lal eyledi dilimi benim


Sefil Şefik



1938 yılında Artvin İlinin, Şavşat İlçesi’nin, Sihizir (şimdiki adı Kayadibi) köyünde doğdu. Asıl adı Şefik Özarslan’dır. İlkokulu köyünde okudu.

Aşıklık geleneği ve şiirle küçük yaşlarda ilgilenmeye başladı. Köylerine gelip giden aşıklar ve bazı yaşlı insanları dinleyerek kendini geliştirdi.

İlkokul yıllarından itibaren şiir yazan Özarslan’ın, çocukluğu ve ilk gençliği köyünde geçti. Bu süre içinde yörede anlatılan birçok halk hikayesi ve türküsünü öğrendi. Askerden sonra 12 yıl kadar Murgul’da serbest ticaretle uğraştı. Bu dönemde tanıştığı birçok aşıkla dostluk kurdu ve zamanla kendini geliştirdi.

1973 yılında Almanya’ya giden Özarslan, gurbet ve ayrılığa ilişkin duygularını da şiirlerinde dile getirdi. 1988 yılında ise yeniden Türkiye’ye dönerek ailesinin Ankara’ya yerleşti.

*
)(-)(-)(-BUĞULU CAMLARA YAZDIM ADINI-)(-)(-)(-450-)(-)(-)(

Bir sevdadır geldi bu garip başa
Bağladı kollarım, elimi benim
Gelmez di böyle şey hayale düşe
Öyle bir yaktı ki solumu benim

Görmediğim anlar hayalin kurdum
Resimlerin öptüm, yüzüme sürdüm
O,Leyla peşinde koşturdum durdum
Çöllere düşürdü yolumu benim

Ne etsen bilirim değişmez yazı
Dinmedi bir türlü gönlümde sızı
Sanki deli poyraz ayırdı bizi
Hep soğuk estirdi yelimi benim

Bir kere sarmadı yürekten candan
Onun hali ise beterdi benden
Teselli aradım oysa ben ondan
Silmedi gözümde selimi benim

Nasılmış bilmedim sevdanın demi
Hiç kurumadı ki gözümün nemi
Sevda ateşiyle yakıp sinemi
Genç yaşımda büktü belimi benim

Kendim varam dedim nesip olmadı
Ne yazık zamanım çilem dolmadı
Özlem çiçekleri koku salmadı
Gurbete çevirdi İl’imi benim

Artık daha fazla yanmasın diye
Lüzumsuz sevdaya kanmasın diye
Türküyle yad edip anmasın diye
Koparttı sazım da telimi benim

Sadık Dağdeviren
Aşık Lüzumsuz