senin yalan dediğin benim gerçeğim
sevgim
sevgi gerçek diye haykıran sesim
tıkalı su yollarını açan
çiçeğiyle, böceğiyle,ağacıyla kuşuyla eksiksiz
orman
düşlerin özgür yaşama bırakıldığı
soluk alınan o yangın yeri


su bilincindedir su olmanın, akacağı yeri bilir
toprak durur yerinde, kaymaz
insan tanır ekeceği toprağı,tohum eken insanı
beyin kadar candır el,öpülür emek
bir baş sarımsağa aşık olunur
bölüşülür bir baş soğan


titrer erir sesim, o, suda yaşamdır
artıklarımızı taşıyan ’karınca’lı toprak
gölgesini bize veren ceviz ağaçları, salıncak
bize türküler yaktıran kara kavaklar
yaşam; mısır közlediğimiz derme çatma ocak
biz büyüdükçe kentleşen yol


ve benim gerçeğim, sarılıp ağladığım elma ağacı
şimdi çocukların tiner kokladığı yer
hangi gerçek yalanladı gerçeğimi
o düpedüz aydınlık yolu
şiir çizdi

su akacağı yolu bilir

16. 8. 2007 / Nazik Gülünay