—Sebepsizdi haykırışlarım… Varılmayacak bir aşkın yoluna düşmüştüm!

İnceden yağmur dokunuyordu tenime… Dokunuyordu işte!
Bugünlerde her şey bir başka dokunuyor(du) yüreğime/benliğime
Yalancı bir ruhun gölgesine sığınmış(t)ım/ evet yanılmış(t)ım!
Yürek yanılgısının, büyük bir felaket habercisi olacağını hiç bilemezdim ki…

Canım acıyor anne! İnan evlat acısını tatmaman için kıymıyorum bu cana
Yoksa/ inan çoktan ayırmıştım bu yorgun bedeni bu sahte ruhtan, çoktan…

Şimdilerde… Ne kadar da suskunum, değil mi? Sadece duruyorum
Yüreğimi bekliyorum en çok… Koyup-gidenlere yalvarıyorum
Anlaşıldı uzun bir sessizlik olacak yine/ gelmeyecek-vurduğu yerden
Yine bana kalacak bu işe yaramaz beden; boş yere akacak yağmurlar gözlerime…

Canım acıyor anne! Daha sen bile bilmiyorsun, herkes gibi işte!
Hüzünlerim/ kaybedişlerim/ anlasana yanılgılarım bir tek Azrail’e çok yakın…

Acımı dinliyorum derinliğimde… Daha dün çok mutluydum ama
Yalancı kader! Bir kere gülsen ne olurdu sanki… Olmaz(dı) değil mi?
Bir uçurum sonra yine bir uçurum kadarsın işte! Sevmedin beni
Göz çukurumda hüzünlü bir aşkın tohumunu büyütüyorum/ sayende kader!

Canım acıyor anne! Boş ver acısın, nasıl olsa bırakılan yerlerde açar çiçekler
Büyütürüm bende hüznümü hiç kimsenin bilmediği bir yerde/ dayanırım…

Gökten melekler iniyor çaresizliğime… Masum bir yüreğin inşaatındayım,
Belki eskisi gibi değil ama yine de bir parça yürekle koyulacağım aşkın yoluna…
Haykırışlarım duyulmasa da hani hiç kimse beni anlamasa da/ düşeceğim
Hayatta en çok buna sevineceğim: seven bir yürekte yaşlanıyorum ya, bu bana yeter!


—Sebepsizdi haykırışlarım… Varılmayacak bir aşkın yolunda kalsam da, var mı ötesi seviyorum işte!



Emre onbey