Seninle öğrendim sevmeyi,gülmeyi bebeğim
Gecenin ıssız karanlığında caresizce ağlamayı
Gözlerine baktığımda susarak tapmayı yüreğim
Yine sensiz ve sensiz olamayacağımı anladım.

Uzaklık aramızda yılan gibi kıvrılıp yatarken
Bensiz ne yaptığını kıskançlıkla düşünürken
Seni bırakıp vupur ile uzaklaşıp oradan giderken
Sen olmadan hasret çekmeyi ağlayarak öğrendim

Gece sana sarılıp nefesini ensemde hissederken
Yorgun acı çekmiş yüzüne bedenine dokunurken
Sen benimsin dediğinde,yüreğimde hissederken
Senden öğrendim inanmayı yaşamayı gözbebeğim

Şimdi farklı şehirlerde aynı ve tek bedendeyiz
Hasret,sevgi özlem tüm duygularla beraberiz
Bu hasretlik bir gün bitecek buna inanmalıyız
Öğrendim ölümüne sevmeyi,yine seveceğim.

Not:Bu Şiirimi yorumlayan değerli üstadım Tayfun54 Teşekkürlerimi sunarım

Saygılarımla
Duygusalsair
Bilal YILMAZ