0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
945
Okunma
Yaşam kokulu rayların sonunda
Uyandım Tansiyon Istasyonunda
Kimse bilmiyor kim olduğumuzu
Loş ışıklar açarken buğumuzu
Boş koridorlarda bi karartı var
Köpek seslerini hep o kovalar
Yağmurun akıttığı damdan sonra
Bir biz varız, bide çatlak kovalar
Yalnızlığa sarılıp uyuyorum...
Güneşi boğarken ben korkulukta
Son damlada eriyor olukta
Yanımdakini görmüyorum o an
Sonra bir umutsuzluk, genzime dolan
Yalnızlığın sesini duyuyorum...
Son trende istasyona varınca
Gölgelerden geliyor bir karınca
Sonra nefesimde danslar başlıyor
O masum karınca beni sarınca
Yalnızlıkla ruhumu yuyuyorum...
Gökleri içiyorum tek yudumda
Gölgeler katlettim uyuduğumda
Gözlerden uzakta göz bebeğimde
Yalnızlıkla hayatlar boyuyorum...
Yasin Yılmaz
