Affet beni, Rose..

Bitmeliydik artık, kırılma n’olur..
dayanamam ki; gözlerinden hüzün damlamasına..
Kızma bana, seni anımsatan siirler yazmama yada;
Yazdığım siirlerin hüzünlerinde kaybolmana.
Bu aska, ayrılıgı gebe bıraktığım icin affet beni en cokta..

Cok kırdım bizi affet..

Ayrılık Tanrıçasına çetin mücadeler verdim, hep fazla istedi, bitti’m...
beraber gittigimiz yerleri bilinc altımı linç etti..
Fotograflarınla saatlerce bakısmaktan,
Bluzunda kokunu aramaktan yoruldum affet..

Erken bittik Rose; direnemedim, affet..

Encokta kalmayı unuttuk birbirimizde belkide,
Asılmıs suratlarımızda, askımızı kaybettik...
Uykuyla uyanıklık arasındaki bir yerde,
Unuttuk düşlerimizi belkide..
Onulmazligimizdan buyuk kalabalıklar kurduk,
Bu kalabalıklarda fazlaca tükettik bizi, affet..

Kimbilir....
Belkide; ortak öznelerde bulusur yüklemlerimiz,
Zamanla, farklı bedenlerde hayat bulur hikayemiz,
Bazen de keşkelerimizden doğar mutlu günlerimiz
Belki de mahserde saklıdır, mutluluk çiçeklerimiz..
Kimbilir Rose kimbilir..

En cokta bu intihar mektubunu yazdıgım için affet beni;
Bu geç kalınmıslık cümleleri arasında yitirdik bizi..