Varamam

Ah edip çırpınan bülbüle döndüm
Biçare dolaşır güle varamam
Aramaktan bitkin düştüm yorgunum
Kendime gelip de dosta varamam

Bilen var mı acep aşkın bağını
Beyhude geçirdim gençlik çağını
Aşmaya uğraştım karlı dağını
Susuz bir çöldeyim göle varamam

Sefil Selimi’yim can üze üze
Sarpları geçtim de ulaştım düze
Avcıyım basarım izlerden ize
Hasbahçeye giden yola varamam


Sefil Selimi



1933-2003. Şarkışla’da doğdu. Asıl adı Ahmet Günbulut’tur. Aşıklık geleneğini yöresindeki aşıklardan öğrendi. Sivaslı Aşık Veli, Aşık Veysel, Ali İzzet gibi aşıklardan etkilendi.

Yakın köylerden Kızılcakışla’da bulunan Çoban Mehmet adlı aşığa çıraklık yaptı. Sefil Selimi mahlasını da ondan aldı.

1957’den bu yana şiir yazmaktadır. 1966 yılından başlayarak Konya Aşıklar Bayramına katıldı. Bir süre Hollanda’da yaşayan Sefil Selimi 1972’de yeniden Sivas’a döndü.

Alevi bir aileden gelmediği halde Alevi-Bektaşi geleneğinde şiirler yazdığından dolayı kendi çevresinde eleştirildiği oldu.

Sefil Selimi’nin yaşamı ve şiirlerine ilişkin Abdullah Satoğlu’nun »Yar Badesi«, (1963), İbrahim Aslanoğlu’nun »Yalınkat«, (1978), Murat Özdemir’in, »Aşık Sefil Selimi’nin Şiirleri Üzerinde Bir İnceleme« (1982), Kültür Bakanlığı’nın, »Kul Yanmasın«, (1989) ve Doğan Kaya’nın »Çobanın Can Pınarı«, (1996) ve son dönem şiirlerinin toplandığı Uğur Kaya’nın hazırladığı »Şiirleri ve Türküleriyle Aşık Sefil Selimi«, (2001) adlı kitapları yayımlandı.

Sivas’ta öldü ve Şarkışla’da toprağa verildi.

KAYNAK:© BeKa Sitesi


)(-)(-)(-BUĞULU CAMLARA YAZDIM ADINI-)(-)(-)(-437-)(-)(-)(

Deniz gözlü dilber mest etti beni
Şoktayım evime bile varamam
Utanırım, söyleyemem sevdiğim
Elimde bir çiçek ile varamam

Buyur desem ona şenlense masam
Ya red edersedir kaygım ve tasam
Geçip karşısına şey falan desem
Söylemeye ramak kala varamam

Dut yemiş bülbül olupta sustum
Ey güzel ben sana sanma ki küstüm
Ceseret verse de tüm eşim dostum
O da çık gel dese hâla varamam

Bilmem söylermiyim dönsem de ipten
Islanırım terden ölürüm hepten
Kıp kırmızı kesilirim hicaptan
Sım sıkı saracak kola varamam

Benim bu halimi sevdiğim bilmez
Dilerim bu aşık,şaşkına gülmez
Seviyor,sevmiyor sorsam da olmaz
Akça papatya da fala varamam

Bu derdim çok büyük Tanrı dağından
Nasıl vaz geçerim gönül bağından
Öpsem doyuncaya gül dudağından
O,Allı lebinde bala varamam

Değişmez bilirsin alında yazgı
Aşk denen bu duygu insana özgü
Onu hatırlatır her türlü ezgi
Lüzumsuz sazında tele varamam

Sadık Dağdeviren
Aşık Lüzumsuz