emir kipli kelimeleri
ve kaşları çatık cümleleri hayatımdan sildim
mekanik çiçekler alacak kuruyanların yerlerini
yağmurda paslanacak çiçekler.
nerdesin.

yeri gelmiş
yersiz kelimeler dökülmüş gözlerimden
istedikçe konuşamam bilirsin
bilirsin sustukça sana susar suskunluğa mahkum hecelerim
serçe yavrusu gibi titriyor ellerim
zayıf
yoksul
aç..
nerdesin..

hırçın deniz kokusuyla kıyıma vurdu korkuların
içinde ben vardım
kendi kıyıma vurmuş
çöp parçalarında
oysa derinlerine gizli notalarını istedim ben
boğulmak vazgeçmekti
susamadım hiç
sessizliğin içine oturuyordun oysa
şimdi karanlığında görünmüyorsun
suda terleyen yunuslar gibi
iyiliklerimi çağırıyorum.
nerdesin.

ürkek sinek yavruları
kukla oynatıyor cam arası
ışık hüzmelerinde
bulut duyuyorum
yoğun ağır gri bulutlar
geçemiyor gökkuşağı
örtünüyor ayda güneş
sokak lambaları ıssızlığı uğulduyor
nerdesin.

yosunarası yara kabuğu dökülüyor tavanaralarımdan
nemli yalnızlığın salyasında üreyen kuruntular
kemiriyor duvarlarımı
kendi içine yıkılan binalar gibi
kütlemde eziliyorum
..
böyle ölümlere yakın dur demiştin
yakın duruyorum
nerdesin.

sana değil
kendime kırgın kemiklerim
iliklerimi tüketiyor gece tükürükleri
tek yıldız kalmadı gökte
tutunmadı yamacına hiçbir gezegenin umutlar
basit dumanlar gibi
dağıldılar aynalara
aynalar çatırdıyor
nerdesin.

iri buz taneleri dişlerimi aralıyor
gerilildi dudaklarım içlerine
dilim tek bir kelimeye yaslanmış
gözlerimi uzaklar yağmalıyor
nerdesin.....