Bütün şiirlerimde başlık olarak adını yazdığım sen;
Şimdi boktan bir cümlede,
’O’ nun yerini tutan gizli öznesin...



Sana sen’i anlatırken bile "Sen ki" dedim.
Öyle bir aşktı ki bende ki;
’Ki’ yi bile "Sen"den ayrı yazdım...



Bizim kavuşmamız imkansız sevgilim.
Mecnun kadar aşkımızda olsa, kitaplar dolusu şiirimde olsa,
Ne aşk nede şiir yetmiyor eve ekmek almaya...
Bîr sarhoş şairim, maaşım şiirlerim emekliliğim öldükten sonra.
Dedim ya kavuşamayız.
Zaten nerde görülmüş şairin şiiriyle evlendiği..



Hep tekil şahıslarda karşılaştık seninle.
Ben ’sevdim’ dedim,
Sen ’sevdin’ dedin.
Ama bi türlü "sevdik" diyemedik...



Oysa ne çok istiyordum seninle bir kareyi paylaşmayı.
kısmet mi olmadı, yoksa düğünümüzden önce aşkımızın cenaze namazı mı kılındı bilmiyorum.
Ne kadar beğenmesen de hâlâ saklarım damat traşından sonra çektiğimiz ilk kareyi...



Basitmiş sana yazdıklarım!
Sanıyorlarki sevgilim,
sanki sen beni çok özenle sevdîn...



Saat gecenin bir vakti, sen zaten yoksun.
korkuyorum yalnızlıktan, nerde ilham denen o peri...

Emre DANABAŞ