Kim daha yalnız kalacak bu gece
Kim daha fazla gözyaşı dökecek döşeğinin sıcaklığına bilmiyorum
Ama
Üstünü usulca örtmüştüm Leylanın
Çıplak harflerin en güzel teslimiyetiydi
Bir aşk şiirinin sessiz finali gibi tükenen
Asiliğini öldüren noktaların birbirine son bakışı gibiydi


Bir daha tesadüflere inanmayacak tebessümlerin yıkıldığı
Kısa metrajlı hüzün usturası kadar
Keskin anların denklemine dönüşen X in
Y ekseninden uzaklaşarak meteora dönüşmesi
Birkaç saniye içinde kalp coğrafyasında
Her bilinmezin içinde tüm ısısını kaybetmesi
Yani yerçekiminin cinayetiydi


Sinek yediliği fırlatan ayakkabı boyacısının
Martı simidine dönüşen gökyüzünde
Vapur korkuluklarına tırmanan kuş bakışı geçişlerini anlatıyordu
Geceye dönüşen üç parmaklı belediye bandocusunun
Kıpkırmızı üniformasındaki devrim sancısı gibi yalnızdı
Ki ufak bir kız çocuğun dondurma isteğine dönüşüyordu gözleri


Batan bir zamanda seksenlik bir dedenin
Can yeleğini o çocuğa uzatma anı bıçaklıyordu kalbimi
Kim daha fazla sevişecekti bu gece
Kim daha fazla gömülecekti toprağın kılcal şefkatine umursamıyordum
İlk defa son anlarıma yüzerek
Ve boğulacağımı bilerek uzaklaşıyordum
Ama
Üstünü usulca örtmüştüm Leylanın
İnsanın aklının ucu yaşandı ve bitti demek miydi
Aşkın aklının ucu dublajsız bir C vitamini miydi
bilmiyorum


Tünellerde gözlerini yuman korkularım köy istasyonlarında
Orman çeşmelerinde bırakıyordu masumiyetini
Portakal ağaçları hep bir vagonun geceye sıyırdığı
İpeksi ıslık misali dağılıyordu dudaklarımda
Ki ben bu yolculuklara hiç çıkmamıştım
Bir ölüyü yaşatmamıştım
O son saniyelerde aşkın geri de bırakacağı bir yürek masajıydım sadece


Ama kim beni ne kadar asacaktı
Kimin gözleri daha masumdu hiç umursamadım
Bir veda mektubu uçurumunda kelimesiz süzülmelerimle düştüm yalnızlığa
Çok sevgiliydi
Kırlangıç uykuları misali
Üstünü usulca örtmüştüm Leylanın…