darbelerde genellikle düşünceler kıyıma uğrar
ama ben her kalem darbesinde benliğimi buluyorum
yoruluyorum yazamamaktan
sevinçlerimi acılarımı
yaşanılan bütün olumsuzlukları
bulutun gökyüzünde asılı durmasını
masum bir çocuğun ağlamasını
haberlerdeki felaket senaryolarını
köşe başlarını tutmuş satıcıları
sabahları işe koşturmakta olan kalabalığı
bu akşam ne pişirsem
yarın ne giysem

o da beni düşünüyor mu
saçımın dibi gelmiş kuaförden randevu alsam
haftasonu nereye kaçamak yapsam
yaz geliyo yaz
bahar sırtında taşıyor ertelenen düşleri
düşmemeli
yazmakla bitmemeli
resmetmek daha mı kolay olur
kırlangıcın gagasında asılı duran umudu

yoksa bir şiir mi yazmalı
gece hissettiklerini not etmeyi unutmuşsun yine
’tüm kelimeler secde ediyordu önümde
beni yaz beni yaz diye’
unutmamışsın işte
sessiz kelimeleri seçmeliydin
gecenin sessiliğini bozmasın diye
sesli kelimelerle O’nu çağıracaksın
of yine O
ne kadar kalabalık yalnızlık
o kadar iyi
ne kadar kaotik o kadar hissizlik
saçmalamak
umursamamak
bazen susarak söyleyebilmek herşeyi

sensizlik bak bana ne yaptı
durdurmak bir yerde hayatı
yakalanmamak
pusulardan uyanmak
yorulmamak

sen ve ben
çelik dişli gibi olmalıydık
birbirine kenetlenen
yumuşaması için su verilmeyen
eğilmeyen bükülmeyen
döndük dolandık
e yine sen
git allâhını seversen..





özlem’ce