--ben hangi yağmurda ıslandım böyle,
bu şehre aylardır bir damla yağmur düşmedi ki…

ve o gece yarısı bütün şiirlerim tükenmişti

canım öyle çok sıkılıyordu ki, başıboş fişek gibi sokağa fırladım
akşam yağan yağmur berbat yakalamıştı ve hala sırılsıklamdım
daireler çiziyordum fırdöndü gibi, ama yanımda kalemim yoktu
oysa canım sana neler yazmak istiyordu, seni yazmak istiyordu
sonbahar kırılganlığındaki dalımda, çiçek olup açan hasretimle
seni, sana yazmak istiyordu.

ve ışıklar sönüyor, caddeler boşalıyordu

gözlerim kör bir sinemanın, hiç açılmayacak perdesinde kalmıştı
batan bütün gemilerim sanki, o perdenin arkasında saklanmıştı
sen en uzak sahilin fırtınalı dalgaları içinden, el sallıyordun bana
oysa gecenin sefası kapanmış, ışıklar çoktan sönmüştü bu kıyıda
yani takvimin yapraklarını, bir deli istila gibi sarıyordu zemheri
daha çok boyanıyordum siyaha.

ve elimden bir şey gelmiyordu ölmekten başka

tam yola çıkmak üzereydim ki bu amaçla, beynimde gidiş bileti
işte o sırada gördüm, sığınılacak son köşede ürkek, kendi halimi
veda damlası gibi düşerken gözümden yaşlar, çiçekler açıyordum
kuşlarım konuyordu kaldırım dallarına, adlarını bile bilmiyordum
hasret şarkılarıydı söyledikleri kendi dilimde, dallara ve çiçeklere
belki işitmiyordum ama hayal ediyordum.

gölgedeki ben arkamdan sesleniyordu, duydum.

--sen hangi yağmurda ıslandın böyle,
bu şehre aylardır bir damla yağmur düşmedi ki…


/kalemim yanımda yok diye de sakın üzülme,
yazılmasa bile her ses bir şiirdir böyle günlerde…/


Cevat Çeştepe