hatırlar mısın,
newton’un kafasına elma düştügü gün
ilk kez söylemiştim
seni sevdiğimi...

pek mahçuptu
yüzüme çarpan rüzgar
ve buharlı bir geminin güvertesinde
simit yerdi martılar.

hem divan-ı hikmet yeni yazılmıştı.
hece hece örmüştük geceyi
ve bir divitin ucundan tutunmuştuk papirüse.
ham bir öpücüğün ferinde ölmüştük
yeniden doğmak için aşka.

damdan dama atlarken buz tutardı kediler
ve buruk bir acı tutunurdu içimize.
sarkıt sarkıt buzları ürkütürdü külliye sokağındaki hanların.
görmeyen inanmaz ama
kış bile üşürdü bazen.

hatırlar mısın,
o vakitte de yazıyordum sana
seni anlatıyordum her dogmaya
bir düzelme şansı tanımak adına.
sonra sustum.
adına bir heykel diktim yüzümdeki yoksulluğa.
yalana alıştı dilim.
oysa
bir çocuğun bayramlık esvabını sevdiği gibi
sevmiştin sen beni.

sahi
ne güzel sevmiştin
/
dinmeyen
ve kendinden başka
hiçbirşeyi dinletmeyen bir şarkıydı aşkın...
/
hatırlar mısın?


nisan 2012 -Bir/ikinTiLer- iLker...