Merhaba
Ömrümün tozlu yolları
Bugün günlerden pazartesi
denize karşı çayımı yudumluyorum
Aklımda birtek KaRaKıZ …
Saçları ,gülüşü ,baygın bakışları gözümün önünde
Sigaramın her nefesinde çayımın her yudumunda
Hani insan bulurya yada unuturya
Benim hiç unutamadığım
KaRaKıZ kim mi ?
Göğüs kafesimi çatlatan
Yıldırımlar düşüren…
Melankolik düşlerimin başkenti…
Tam dalmışım ki..
Bir ses takma kafana, düşünme…
Sıra senin …
Sorsanız neyin var..
Dört beş kelimeden ibaret…
Bende bilmiyorum ki oysa hayallerim vardı benim
Ama bildiğim bugünün dünden beter olduğu
Tutturmuşum bi türkü devam ediyorum...
İllede KaRaKıZ…
Sonra birden yürü git demesi
Ve kendimi tekrar tozlu yollarda buluşum…
Tozlu yollarda adımlarımı geceye atarken
Yine hüzünlerin en siyahı ve en koyu matemi
Biliyorum sen aldırmıyorsun yakarışlarıma
Görmezden gelinen bir hayal ve düş…
Düş yakamdan kırgın umutlarım, hayallerim
Hani diyorum bir ses bir nefes daha…
Ama ne bir ses ne bir nefes…
Unutmadan ya varsındır ya da yoksun…
Ey hayat !!!
Ben yokum diyorum…
Kabul edemiyorum hayat kırgınlığımı …
Sonra aniden kendimi gülüşünde buluyorum..
Tekrar aklıma düşüyor üşüyorum…
Temmuzun ortasında donuyorum..
Zemherideyim …
Kirli ellerimle sana dokunmaya çalışıyorum ..
Ama dokunamıyorum...
Ben yaklaştıkça
Sen uzaklaşıyorsun…ve yıkılıyorum…
Sen gidiyorsun herkesi sana benzetiyorum...
Sadece benzerlikten ibaret…
Geceye uzanıyorum şehrin ışıkları altında …
Yorgun, bitkin, kırgın …
En güzel ve en yaklaşılmaz olan yine sen…
Sen uzaklaşıyorsun ben tükeniyorum …
Ölüyorum yavaş yavaş..
Can çekişiyor bütün duygularım…
Ve diyorum,,,
Ah KaRaKıZ seni çok seviyorum…