s/anadır içimden gelip-geçen ,
yorgunluğunu yokluğunla dolu r/aylarda yitiren trenler...
hep b/eklemek o kadar zor ki üst üste
gittikçe bir istasyona dönüşüyor gözlerim
belki karşıma çıkarsın diye
güler yüzlü bir çocuk silüetinde...

vahim bir hastalığın hasarlı hezeyanlarına
hasret hasret hısım sayarken kendimi
bak bir g/ör beni aşkınla,
terkedilmekten kaskatı kesilmiş kalbim sıvılaştı.
eşekliği bakileşmiş ,
vuslata verdiği sözü asla tutmamış
ve kendi bedeninde voltalar atan bir hasret tutundu da içime
bilemedim ben
kırk katır mı
yoksa kırk satır mı yokluğun?

s/anadır benim şarkılarım hep s/ana!
hangi notayı verdiysem dilimi
hep s/en sevgili dedi
hep sen...
berrak bir yalnızlığın dibinde
ve karışmışken her s/özün her s/öze,
s/özüme,
doğurganlaştı içimdeki ümitler.
s/ustum hasretinde ,
belki dönüp gelirsin diye.
yıkıp geçti yokluğunla beslenen talan kuşları
aşk ile dolu o havzamı.
ve bin lahza yetmeyecek anlatmaya -artık biliyorum-
içimden taşıp sana doğru akanı.

söylesene ey güzelliğinin s/özü ile k/an donduran;
ne kadar v/ermeli yolunda?
ne kadar vermeli
s/aklanabilmek için kalbindeki kuytuda?
kaç asır geçirdim
-ki kimse bilmez-
gözlerinin ışımalarının yansıdığı o mağarada,
kokunla.
kıyaslamaz ama Hira’da bir aşktır mutlak olana!
bir aşktır içimize vicdanı ,sevgiyi ve ayrılığı koyana.

b/en s/ana, s/en b/ana
ama hep bir ana sığdırılmalıydı bu şevkat,
bu keder ve bu aşk,
yavrusunu avcılardan koruyan bir sülün gibi
hep bir ana.
ki ben bin savaştan kalma bezgin zırhımda
hem kan hem de çiçek kokularıyla
serdim ruhumu,ömrümü ayaklarının altına.
işte bunun için ben s/ana.
sanki kalbim,
evladının isyanına karşı bile
sevgisinden ezilmeyi kabullenmiş bir ana!
işte ben hep bunun için s/ana...
bu yüzden koy kızgınlığını bir kenara
ve dokun artık bana.
s/ilmek değil ise öpücüklerinin maksadı
izlerini ömrümün b/oyunundan
ne olur çık yine karşıma.
belki yine yazar beni kalbine
Hira’yı nurunun en güzeliyle dolduran;
O,
varlığı ile yeri,göğü kaplayan,
aşka aşk olacağını fısıldayan...

ocakdört-ekmek aRası şaRapNeL-iLker...